Alaways  Makes Against  To Man Mind  ( 35 )

  မ်က္စိကို အသာေလးမွိတ္ထားပါ ခါးကို မတ္မတ္ထားပါ ေခါင္းကိုမတ္မတ္ထားပါ။ တစ္ကိုယ္ လံုးမွာရွိတဲ့အေၾကာေတြကိုေလ်ာ့ထားပါ။အံမႀကိတ္နဲ႕ မာန္မတင္းနဲ႕ မ်က္ေမာင္မကုပ္နဲ႕ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိပါဘူး။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြက ဘာမွအဓိပၸာယ္မရွိပါဘူး။ လက္ခံၿပီးလုပ္ ေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္႕က်င္ေနရမွာပါ ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ဆန္႕က်င္ေနရမွာပါ။ စိတ္အလိုကို မလုိက္ရပါ ဘူး။ ပထမအဆင့္မွာ သေဘာေလးသက္သက္အျဖင့္ကို ခံယူၿပီးေတာ့မွ သားပဲ သမီးပဲ တပည့္ပဲ ညီပဲ အစ္ ကိုပဲ ေမာင္ပဲ ညီမပဲ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲဆိုတဲ့ မိဘဆရာသမား ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စိတ္ကိုဆန္႕က်င္ရပါမယ္။ သူတို႕ေနေစခ်င္သလို မေနရဘူး။ သူမ်ားအလိုမလိုက္ရဘူး။ မိဘေနေစခ်င္သ လို သားသမီးလို မေနရဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မခံယူရဘူး။မိဘသားပဲ သမီးပဲ စြဲေနသလုိ၊ ကိုယ္ကလဲ အေဖပဲ အေမပဲ စြဲမေနရဘူး။ လင္ဘဲ မယားပဲ စြဲေနသလို ကိုယ္ကလည္း စြဲမေနရဘူး။ဆရာက တပည့္ပဲ ဆိုၿပီးစြဲ ေနသလုိ ကိုယ္ကလည္းဆရာပဲ ဆိုၿပီးစြဲမေနရဘူး။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းပဲ ဆိုၿပီးစြဲေနသလုိ ကိုယ္ကလည္းစြဲမေနရဘူး။ သူပဲ ကိုယ္ပဲ ဆိုၿပီးမွ စြဲေနသလို သူတို႕စြဲသလို ျပန္ၿပီးေတာ့မစြဲရဘူး။ ကိုယ္လို သူလို မက်င့္ရဘူး။ မိဘလက္ခံေစခ်င္သလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သားသမီးလို႕ လက္ခံမေနရဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မထားရဘူး။ ကိုယ္ကိုကိုယ့္ ျဖစ္႐ုံသက္သက္ေလးအျဖစ္ သေဘာေလးသက္သက္အျဖစ္သာ လက္ခံရပါ မယ္။ မိဘ႐ုိးရာ အေမြကိုစြန္႕ၿပီးေတာ့မွ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ဘုရားေတြရဲ႕ အေမြကို ဆက္ခံရပါမယ္။ စိတ္ ကေလးနဲ႕ ဆက္ခံရပါမယ္။ စိတ္ထားေျပာင္းရပါမယ္။နာမည္ေျပာင္းရတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးပဲ ၊ သီလ ရွင္ပဲ ၊ ေယာဂီ ပဲဆိုၿပီး ကိုယ္လုပ္ေနၾက နာမည္ခံ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုကိုယ့္ သေဘာေလးသက္သက္ အျဖစ္ခံယူရပါမယ္။ ၾကားရင္လည္း ၾကား႐ုံသက္သက္သေဘာေလးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပါ။ ေျပာတဲ့လူက ဘာပဲ ညာပဲ သိေစခ်င္သလို ေျပာတဲ့လူရဲ႕ အလိုကို လိုက္မေနရဘူး။ ျမင္တဲ့ အဆင္းေလးက အျမင္ခံရတဲ့ လူက ေယာက်္ားပဲ မိန္းမပဲ သိေစခ်င္သလုိ အျမင္ခံရတဲ့ လူရဲ႕ အလိုလိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေယာက်္ားပဲ မိန္းမ ပဲ သိမေနရဘူး။ သေဘာေလးသက္သက္ပဲလို႕ ဘုရားအလိုကိုလိုက္ရမယ္။ မိဘအလိုလိုက္ရင္ ကိုယ့္မိဘလို ပဲ ပူေနရမွာေပါ႔။ မိဘရဲ႕ အပူကို ဆက္ခံေနရမွာေပါ႔ ။ မိဘရဲ႕ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ အေမြေတြကို ဆက္ခံေနရမွာေပါ႔။ ဆရာ့အလို လိုက္ေနရင္ ဆရာ့ရဲ႕ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ အေမြေတြကို ဆက္ခံေနရ မွာေပါ႔ ။ တပည့္ အလိုလိုက္ရင္လည္း တပည့္ရဲ႕ အလိုကို ဆက္ခံေနရမွာေပါ႔ ဦးဇင္းတုိ႕လည္း ဘယ္သူ႕အ လို လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္သူေဟာေစခ်င္တာကိုမွ ေဟာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေဟာေစခ်င္တာပဲ ေဟာေနတာပဲ။ စိတ္က ေလ့က်င့္ေပးေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာရဲ႕ အလိုကလြဲရင္ ဘာမွ မလိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္သြားတယ္။ မိဘက အေဖပဲ အေမပဲ ဆိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေစခ်င္သလုိ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ မိဘဂ႐ု စိုက္ေနရင္ ဘုရားအစစ္ကို ဂ႐ုစိုက္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိဘ အလိုလိုက္ေနရင္ မိဘ အလိုပူေနရ မွာပဲ မိဘရဲ႕ နာမည္ခံ မိသားစုတာ၀န္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္မေနရဘူး။အဲဒီေတာ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါ။ ေလာက ကို ဆန္႕က်င္တဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါ။ အမ်ားစုကိုဆန္႕က်င္တဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါ။ အနည္းစုကို ဆန္႕ က်င္မေနပါနဲ႕။ အၿမဲတမ္း ကိုယ္က အမ်ားနဲ႕ ေပါင္းၿပီး အနည္းကိုဆန္႕က်င္တာ အက်င့္ပါေနေတာ့ အမွန္ တရားက ဘုရားတည္းဟူေသာ တစ္စုတည္းေသာ အနည္းစုနဲ႕ေပါင္းၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္လိုသူလုိ အမ်ားစု ေတြကိုဆန္႕က်င္ရမယ္။ ဘုရားနဲ႕ေပါင္းၿပီး မိဘ ဆရာ သမား ေဆြမ်ိဳး ညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ကိုပါ ဆန္႕က်င္ရမယ္။ ၾကားရင္ ၾကား႐ုံသက္သက္သေဘာေလးကို ပဲ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ ဘာေျပာတယ္ ညာေျပာတယ္ ဆိုတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ရဘူး။ မိဘစကားနားေထာင္ ဆိုတာေတြ ဆရာသမားစကား နား ေထာင္ဆိုတာေတြ ေဘးခ်ိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ဒါ ဘုရားစကားနားေထာင္ရင္ မိဘအေပၚမွာလည္း တာ၀န္ ေက်ၿပီးသား ဘုရားမွ မိဘအစစ္ပါပဲ  ဘုရားမွ မိဘ အစစ္ပါပဲ ဘုရားမွ ဆရာသမားအစစ္ပါပဲ ဘုရားမွ သူငယ္ခ်င္းအစစ္ပါပဲ ဘုရားမွ ေဆြးမ်ိဳးအစစ္ပါပဲ။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားအစစ္ကို လိုလားတဲ့ ေဆြးမ်ိဳးအစစ္ပါ ပဲ ၀င္ေလထြက္ေလ ထင္ရွားရင္လည္း ၀င္ေလထြက္ေလနဲ႕ ႏွာသီးဖ်ားနဲ႕ ထိခိုက္လို႕ေပၚလာတဲ့ ထိဆဲ ထိ ဆဲ သေဘာေလးသက္သက္ကိုပဲ တုိက္႐ုိက္သိေနရမယ္။ ၀င္တယ္ ထြက္တယ္ ႐ႈတယ္ ႐ႈိက္တယ္ ထိတယ္ သိတယ္ ဆိုတဲ့ ေလာကီီအလိုကို လိုက္မေနရဘူး။ ေယာဂီ အမ်ားစုက ဒီလုိပဲသိေနတာပဲ။ အဲ ထံုး တမ္းစဥ္လာလည္း ခ်ိဳးမွ ဦးဇင္းတို႕ မခ်ိဳးႏိုင္ရင္ ဒီလိုေျပာလို႕မရဘူး။ မစြန္႕ႏိုင္ရင္ ဆုပ္ကိုင္ထားရမွာ ပဲ ေယာက်္ားပဲ ဆိုတဲ့ အစြဲကို မစြန္႕ႏိုင္ရင္ ေယာက်္ားလိုပဲ ေန႐ုံပဲရွိမွာပဲ။ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လာစရာလည္းမရွိဘူး။ စီးပြားေရးသမားဆိုတဲ့အစြဲကို မစြန္႕ႏိုင္ရင္ စီးပြားရွာေန႐ံုပဲ ရွိမွာပဲ။ ဘာတရား ညာတရားႀကီးဆိုတာ စြဲေန ရင္ ဘာပဲ ညာပဲဆိုၿပီး ေျပာေန႐ံုပဲရွိမွာပဲ။ ဘာေတြညာေတြမဟုတ္တာကို ေျပာလို႕မရဘူး။ ဘာပဲဆိုရင္ ညာပဲနဲ႕ၿပိဳင္ေနရအံုးမယ္။ ဘယ္သူဆိုရင္ ဘယ္၀ါနဲ႕ ၿပိဳင္ေန႐ံုပဲ။ ဆရာပဲဆိုရင္ ဆရာခ်င္းၿပိဳင္ေန႐ံုရွိေတာ့ မယ္။ ေက်ာင္းသားပဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားခ်င္းၿပိဳင္ေန႐ံုပဲ ရွိေတာ့မယ္။ ေယာဂီဆို ေယာဂီခ်င္းၿပိဳင္ေန႐ံုပဲ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တာကို လက္ခံႏိုင္ဘို႕ ဘာကို မွလက္မခံဘဲ ေနႏိုင္ဘို႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမထားဘို႕ ဦးဇင္းတို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာပဲဆိုရင္ ဘာသာ ျခားေတြနဲ႕ ၿပိဳင္ေနရမွာေပါ့။ ခရစ္ယာန္ေတြလို လူေတြကို အေကာင္လိုက္ ဘာသာေျပာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ သာ လူ လုတဲ့အလုပ္ေတြသာ ဘာသာလုတဲ့ အလုပ္ေတြသာ နာမည္ေျပာင္းတဲ့အလုပ္ေတြသာ လုပ္ေနရ မွာေပါ့။ မိုးကုတ္တရားပဲဆိုရင္ တျခားတရားေတြနဲ႕ မိုးကုတ္မဟုတ္တဲ့တရားေတြနဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ေနရ မွာေပါ့။ ဘုရားကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕မွ ၿပိဳင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဦးဇင္းတို႕က ဘုရားလမ္းစဥ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္သူနဲ႕မွ မၿပိဳင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ၿပိဳင္တယ္။ အတိတ္ကစိတ္ကို ပစၥဳပၸန္စိတ္နဲ႕ၿပိဳင္တယ္။ ပစၥဳပၸန္ စိတ္ကို အနာဂတ္စိတ္နဲ႕ၿပိဳင္တယ္။ အာ႐ံုေတြေပၚေနတယ္ဆိုရင္လည္း ေပၚ႐ံုသက္သက္ သေဘာေလးကို တိုက္ရိုက္သိေနပါ။ ဘာပဲညာပဲမသိနဲ႕။ အာ႐ံုေတြက သိေစခ်င္တဲ့အတိုင္း သရဲပဲ သေစၦပဲ ဘီလူးပဲ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါပဲ ဒီလိုမသိနဲ႕။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ျဖစ္႐ံုသက္သက္ေလးပဲ။ တစ္ခုခုသိလည္း သိ႐ံုသက္ သက္ေလးပဲ။ သူမ်ားစိတ္နဲ႕ မတူေစနဲ႕။ သိတယ္ဆိုရင္ သူမ်ားလည္း သိတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သူမ်ား စိတ္ကလည္း သံုးေနရင္ ကိုယ္လည္းသိတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးသံုးေနရင္ ဒါ စိတ္ခ်င္းတူေနၿပီ အမ်ား အလို မလိုက္နဲ႕။ ဦးဇင္းတို႕ အမ်ားအလိုလိုက္ေနရင္ အမ်ားမသိတဲ့ အခုလိုသိလာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ အမ်ားမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ႏို္င္စရာ အေၾကာင္းကိုမရွိေတာ့ဘူး။ အာ႐ံုေတြေပၚေနတယ္ဆိုရင္ လည္္း ေပၚ႐ံုသက္သက္ နဖူးထက္မွာ စိတ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သိ႐ံုသက္သက္ သေဘာေလးကို တိုက္႐ိုက္သိပါ။ ႏွလံုးသားမွာျဖစ္ျဖစ္ ဗိုက္မွာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း လႈပ္႐ံုသက္သက္ သေဘာေလးကို တိုက္႐ိုက္သိေနပါ။ လႈပ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး ပညာတ္မပါေစနဲ႕ သူမ်ားစိတ္နဲ႕ မတူေစ နဲ႕ ဒါဘုရားဆိုတာ သူမ်ားနဲ႕တူေနရင္ ပုထုစဥ္ပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔ ။ ကိုယ္လိုသူလိုပဲျဖစ္ေနမွာေပါ႔ သူမ်ားနဲ႕ မတူလို႕ ဘုရားျဖစ္သြားတာ။ ကိုယ္လိုသူလိုစိတ္ကို စြန္႕ႏိုင္လို႕ စားခ်င္ ၀ါးခ်င္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္ ၾကမ္းခ်င္ ရမ္းခ်င္ ႏုခ်င္ ရြခ်င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေရျခံဳခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကို ဆန္႕က်င္ႏိုင္လုိ႕ အမွန္အကန္ ဘုရားစစ္စစ္ျဖစ္တာ။ ေ၀ဒနာတစ္ခုခံစားေနရတယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္႐ံု ခံစား႐ံု သက္သက္သေဘာေလးကို သာ တိုက္႐ိုက္သိေနပါ။ နာတယ္က်င္တယ္ ကိုက္တယ္ ခဲတယ္ မူးတယ္ ေမာတယ္ ဆိုတဲ့ လူမမာသိ မသိ နဲ႕။ လူမမာေတြကို copy မကူးနဲ႕။ သားပဲ သမီးပဲဆိုတာ မိဘရဲ႕စိတ္ကို copy ကူးထားတာ။ ကုလားပဲ တ႐ုတ္ပဲ ဗမာပဲဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕အစြဲတူတဲ့ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕စိတ္ကို copy ကူးထားတာ။ ေယာက္်ားပဲဆိုတာ ကိုယ့္ အေဖကို copy ကူးထားတာ။ မိန္းမပဲဆိုတာ ကိုယ့္အေမကို copy ကူးထားတာ။ ဘုရား မဟုတ္တာေတြကို copy ကူးေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို စြန္႕လႊတ္။ အဲဒါ ဘုရားျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဘုရားသိတဲ့အသိကို သိသြား လိမ့္မယ္။ ဘုရားကို copy ကူးလိုက္ရင္ ဘုရားရဲ႕ တပည့္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ သံဃာအစစ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ မိဘကို copy ကူးေနလို႕ သားေတြ သမီးေတြျဖစ္ေနတာ။ ဒါ ပထမအဆင့္မွာတည္းကိုက လူေတြ အကုန္လံုးကို ဆန္႕က်င္ၿပီးေတာ့မွ ေယာဂီေတြကိုပါ ဆန္႕က်င္ၿပီး ေတာ့မွ ဘယ္လိုမွ တရား ဟိုလိုမွတရားဆိုၿပီးေတာ့ ဆိုတာေတြကို ကိုယ့္စိတ္ထဲက အကုန္ဆန္႕က်င္ၿပီး ေတာ့မွ ျဖစ္႐ုံသက္သက္ကေလးမွ သေဘာပရမတ္ကေလးမွ တရားပဲဆိုၿပီး ဘုရားအစစ္ကို လက္ခံလိုက္ ဦးဇင္းေျပာတာကို တရားလုပ္မေနနဲ႕ ကိုယ့္စိတ္ထဲေပၚေနတာေတြကို တရားလုပ္လုိက္ တရားပဲဆိုၿပီး ရွာခ်င္မေနနဲ႕ ရွာခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကိုက တရားပဲလို႕ လက္ခံလိုက္ ပဋိစသမုပၸ စက္၀ိုင္းႀကီးဂ႐ုစိုက္ မေနနဲ႕ ေတာ့ အျပင္ဘက္က စက္၀ိုင္းႀကီး ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႕ေတာ့ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြက ပဋိစသမုပၸ ဆိုၿပီး ပညတ္ ကေန ပရမတ္ကို ဦးလွည့္လိုက္ေတာ့ ေလ့က်င့္ေနရာကေနၿပီးေတာ့မွ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ျဖစ္႐ုံ သက္သက္ သေဘာေလးကိုသာ တိုက္႐ုိက္သိေနလိုက္ေတာ့ တကယ့္ ပဋိစသမုပၸ အစစ္ကို  လက္ခံလိုက္ ေတာ့ တစ္ဖ်က္ဖ်က္နဲ႕ ျဖစ္ေနတာေလးေတြက စိတ္ ပဋိစသမုပၸ ပါပဲ အဲဒါကို လက္ခံလိုက္ေတာ့ သတၱိရွိ ပါ စာက်က္ရတာ ေၾကာက္စရာမေကာင္းလွေပမဲ့ စာေမးပြဲေျဖဖို႕က်ေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလိုေပါ့  လူေတြက စာက်က္တဲ့အလုပ္တာလုပ္ေနတယ္ စာေမးပြဲ မေျဖခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ပညတ္တရားသာ သိခ်င္ေနတယ္ တကယ့္ပရမတ္တရားအစစ္က်ေတာ့ လက္မခံႏို္င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ေရးသားျပခ်င္ ေန တယ္ တကယ္စစ္မတိုက္ခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တကယ့္တရားအစစ္ကို ရင္ဆိုင္ပါ။ျဖစ္႐ုံသက္သက္ သ ေဘာေလးေတြကို ဒါမွ တရားပဲ ဆိုၿပီးေတာ့မွ ပညတ္ေတြ အကုန္ပယ္ၿပီးေတာ့မွ ဘာေတြညာေတြ ႐ႈပ္မေန ေတာ့ပဲ အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိပါ ဦးဇင္းတုိ႔မွာ အဲသတၱိရိွတာပဲ။ ဘာမွေတာ့မရွိဘူး။ တရားအ စစ္ကိုလက္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိတာပဲ ကိုယ္ကိုကိုယ့္ ငါမဟုတ္ဘူး တရားပဲလို႕ ဓမၼေတြပဲလို႕ လက္ခံရဲတဲ့ သတၱိ ရွိတာပဲ။ သူမ်ားမွာ မရွိတဲ့ အဲသတၱိရွိတယ္။ သူမ်ားေတြက စာအုပ္ထဲက တရားပဲ လက္ခံရဲတယ္။ ဘယ္သူ ေျပာတဲ့တရား ဘယ္ဆရာေတာ္ေျပာတဲ့တရားပဲ လက္ခံရဲတယ္။ ကိုယ့္ခႏၶာထဲမွာ ရွိတဲ့ တရားအစစ္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါ မရွိပါဘူး။အဲ ဘယ္သူဘယ္၀ါမရွိတာ တရားပါပဲဆိုၿပီး တကယ့္တရားအစစ္ကိုက်ေတာ့ လက္မခံရဲဘူး။ နိဗၺာန္ကို ေတာင္းပဲ ေတာင္းရဲတယ္ တကယ္ရမွာက်ေတာ့ေၾကာက္ေနတယ္။ တရားသမား အေယာင္ပဲေဆာင္ရဲတယ္ တကယ္တရားသမားအစစ္ျဖစ္မွာေၾကာက္ေနတယ္။ ကိုယ္႐ူးခ်င္ သလိုမ႐ူးရ ေတာ့မွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ မေျပာရေတာ့မွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ေယာက်္ားပဲ ဆို ၿပီး မိန္းမနဲ႕မေပါင္းရေတာ့မွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ မိန္းမပဲ ဆိုၿပီး ေယာက်္ားနဲ႕ မေပါင္းရဲေတာ့မွာ ေၾကာက္ ေနရမယ္။ ကိုယ္စြဲေနတာ ေခြးအမဲ႐ုိးကိုက္ကတာမ်ိဳး မစြန္႕ႏုိင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အမဲ႐ုိးနဲ႕ နိဗၺာန္နဲ႕ လဲေန တယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကိုလည္း အျပတ္ရွင္းပါ။ ဦးဇင္းတို႕ ရန္သူအစစ္ကိုသတ္ေနတာ ကိုယ္က ဟန္ျပတရားပဲ လုပ္ေနၿပီးေတာ့ တရားအစစ္မလုပ္ဘူးေတာ့ ဦးဇင္းေျပာတာကို တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနလိမ့္ မယ္။ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနလို႕ လုပ္ကမွာပဲ။ အဲဒီ တစ္မ်ိဳးႀကီးဆိုတာကို အျပတ္ရွင္းပစ္ရမယ္။ တရားက တရားပဲ။ ပထမ အဆင့္မွာ စိတ္ေစတသိတ္႐ုပ္ အစစ္ကို လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ပရမတ္ ေလာကထဲ ၀င္ လိုက္ပါတယ္။ တစ္ငါငါနဲ႕ ၀င္တာမဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သေဘာေလးသက္သက္လို႕ လက္ခံၿပီးေတာ့ မွ ကိုယ္တိုင္လည္း သေဘာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚေနတာကိုလည္း သေဘာေလးသက္သက္ပဲလို႕ လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ ဒုတိယ အဆင့္က်ေတာ့ အဲဒီ ပရမတ္ေလာကထဲမွာတစ္ခါ အဲဒီ သေဘာပရမတ္ေတြြကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ လက္ခံတဲ့အယူ၀ါဒကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ပါ။ သေဘာပရမတ္ ဇာတ္လိုက္ကေလးက ဘာမွမဟုတ္တဲ့လက္နက္ကို ကိုင္ပါ။ ဂ်ိန္းစဘြန္းက ေသနတ္ကိုင္သလို ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လက္နက္ ကေလးကလည္း သေဘာပရမတ္အေနနဲ႕ ကိုင္ရမယ့္လက္နက္ပါပဲ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕သာ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ေနပါ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကို ခံယူေနပါ။ စိတ္က ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အမွန္တရားကိုရွာၿပီ အဲေတာ့ ဘာရွာမလဲဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္မသြားေအာင္လို႕ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕သာ မျပတ္တရစပ္ ရြတ္ေနျခင္း အားျဖင့္ ပန္းတိုင္ကို တိတိက်က် လက္ခံလိုက္ပါ။ ဘာမွန္းမသိဘဲနဲ႕ အားထုတ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို စြန္႕ လႊတ္လိုက္ပါ။ ကို္ယ္ဘာလုပ္လို႕လုပ္ေနမွန္းကို မသိဘူး။ ဘာအတြက္ လုပ္ေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနမွန္းလည္းမသိဘူး။ ဒီလိုေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ သူမ်ားေယာင္သလို လုိက္ေယာင္ခဲ့တာမ်ားပါၿပီ၊ ဦးဇင္းတို႕ ဘာမွေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေၾကာင္းပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေျပာေနတာ။ ဘာ အေၾကာင္း ညာအေၾကာင္းေတြကို စိတ္၀င္စားေနလို႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို နားမလည္ပဲ ျဖစ္ေန တာ။ အေၾကာေတြကို ေလွ်ာ့ထား။ မ်က္စိကို အသာေလးမိွတ္ထား။ ခါးကိုမတ္မတ္ထားပါ ေခါင္းကိုမတ္မတ္ထားပါ။ အံမႀကိတ္နဲ႕ မာန္မတင္းနဲ႕။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကို ခံယူထား။ ဒါဘယ္သူ႕ အလိုမွ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ပရိတ္သတ္အလိုလိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေဘာလံုးေတြလည္း ကန္ေနတဲ့ ေဘာလံုး သမားေတြလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းသား မင္းသမီးေတြလို ပရိတ္သတ္အလိုက် လိုက္ေနစရာ မလိုေတာ့ ဘူး။ ေၾကျငာသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြလို ေၾကျငာရွင္အလိုက်လည္း အလိုလိုက္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ေစ်းသည္ေတြလို ၀ယ္သူကို အလိုလိုက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ မိဘပဲ ဆိုၿပီး သားသမီး အလို လိုက္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕သာ ရြတ္ေနျခင္းအားျဖင့္ ဘုရားရဲ႕ အလိုကို လိုက္ လုိက္ဘာပဲညာပဲ ဆိုတာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္အေရးႀကီးေနတာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာ အေရး ႀကီးေနတာ၊ အဲဒီ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ အက်ိဳးကုိစြန္႕လုိက္ရင္ အမ်ားအက်ိဳးကိုၾကည့္တာပဲ။ ဘာမွမ ဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘာပဲညာပဲ ဆိုတာက တစ္ေယာက္ အက်ိဳးဆိုေတာ့ တစ္မိသားစု အက်ိဳး အနည္းစု အက်ိဳးဆိုေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာက ဘာပဲ ညာပဲဆိုတာနဲ႕ ဆန႕္က်င္ဘက္ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆို တာက အမ်ားအက်ိဳးပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ေနလို႕ တစ္ေယာက္အက်ိဳးပဲ ၾကည့္လုိ႕ရတယ္။ ဦးဇင္းတို႕က ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္လို႕ အမ်ားအက်ိဳးၾကည့္လို႕ရတာ။ ဘာပဲ ညာပဲဆိုၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ လုပ္ေနလို႕ အမ်ားအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို ဘယ္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ လုပ္ေနတဲ့ အစြဲကို ျဖဳတ္ႏိုင္လို႕ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာခ်င္တဲ့ အစြဲကို ျဖဳတ္ႏုိုင္လို႕ အခုလုိ တစ္ငါငါနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေျပာတတ္လာတယ္။တစ္ငါငါနဲ႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ တရားေတြကို ေဟာတတ္လာတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕သာ ရြတ္ေနလိုက္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကို ခံယူေနလိုက္၊ ဟိုစိတ္ေပၚ ဒီစိတ္ေပၚ ေပၚေနရင္လည္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့စိတ္ေတြကို ဘာမွမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာမွျဖစ္စရာမရွိဘူးလို႕ ခံယူေနလိုက္။ ဦးဇင္းေျပာတာက အရာရာမွာ ဘာမွမဟုတ္တာကို အားကိုးၿပီး ေတာ့မွရွင္းတာ ဘာပဲ ညာပဲဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အားကိုးတာ။ တစ္ခုခုကိုအားကိုးတာ။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အားကိုးတာ။ ဘယ္အခ်ိန္ ညာအခ်ိန္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကိုအားကိုးတာ။ ဘယ္ေနရာ ညာေနရာဆိုရင္ တစ္ေနရာရာအားကိုးတာ။ ပိုက္ဆံပဲဆိုရင္ ပိုက္ဆံအားကိုး တာ။ အဲဒီလို ဘာပဲ ညာပဲဆိုတဲ့ ကိုယ္လိုသူလို အားကိုးေနက် စိတ္ေတြကို စြန္႕လႊတ္လိုက္။ အဲဒီလို စြန္႕ လႊတ္တာကိုက အမ်ားကို အားကိုးတာျဖစ္သြားတာပဲ။ ဘာပဲ ညာပဲ လုပ္ေနရင္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ လုပ္ေန တာ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ လုပ္ေနတာ။ ကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ အလုပ္ကို စြန္႕လိုက္ရင္ အမ်ားအက်ိဳးရွာ တာပဲ။ ဘာပဲ ညာပဲ ေျပာေနရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေျပာေနတာပဲ။ အားကစားသမားက အားကစား အေၾကာင္းေျပာေနမွာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမားက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာေနမွာပဲ။ စီးပြားေရးသမားက စီးပြား ေရးအေၾကာင္းေျပာေနမွာပဲ။ ေယာဂီကလည္းတရားအေၾကာင္းေျပာေနတာပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ေျပာ ေနရတာပဲ ။ အဲဒါေတြက ပယ္ရမွာပဲ ဦးဇင္းတို႕ အဲဒီလို ပယ္ႏုိင္လို႕ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး။ လုပ္သမွ်ကိုယ့္ အတြက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး သူမ်ား အတြက္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနၿပီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အမ်ားဂ႐ုစိုက္ေနရတာပဲ ဘ၀တစ္နပ္စာ အေရးႀကီးမေနေတာ့ သံသရာအေရးႀကီးလို႕ရသြားၿပီး။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ျဖစ္ခြင့္မေပးနဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကိုခံယူၿပီးေတာ့မွ ျဖစ္ေနၾက စိတ္ေတြကို ဆန္႕က်င္ေနပါ။ တရားကဘာမွ လုပ္ရတာ ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္လုပ္ေနတဲ့ အတၱအလုပ္ေတြကို ဆန္႕က်င္ေနတာပါ။ ကိုယ္စိတ္ကို ေပး ၿပီးေတာ့မွ အလုပ္မလုပ္တာ ကိုယ့္စိတ္ကို ရာထူးျဖဳတ္တာ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရာထူးျဖဳတ္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္က ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ မိဘအေမြ ဆရာသမားအေမြ ဘိုးဘြားအေမြ ဆက္ခံၿပီးေတာ့မွ ထမ္းေဆာင္ေန တဲ့ တာ၀န္ေတြကို စြန္႕လႊတ္တဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ စိတ္ျဖစ္ခြင့္မေပးတာ။ ဘာစိတ္လည္းဆိုေတာ့ ဘုရားရဲ႕ စိတ္ကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရဲ ရန္သူစိတ္ကုိ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ စိတ္ေတြ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ႀကံတဲ့ စိတ္ေတြ ငါမွငါဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ အဲဒါေတြကို ျဖစ္ခြင့္မေပးတာ အျပတ္ရွင္းတာ ဘုရားစိတ္ကို နားမ လည္ေစတဲ့စိတ္ေတြ ကိုယ္မိဘသာ နားလည္ေစတယ္။ ကိုယ့္ဘိုးဘြား ကိုယ့္လူမ်ိဳးသာ ကိုယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အေၾကာင္းသာသိေနတယ္။ ဘုရားအေၾကာင္းၾကေတာ့ အေပၚယံပဲ နားလည္တယ္။ ကိုယ့္ အေၾကာင္းသာကိုယ္ ဂဃနဏ သိတာ ကိုယ္က ဆန္႕က်င္တဲ့ဘက္ကေနရမယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေန ရမယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေတာ္လွန္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ ဒီ့ထက္ႀကီးတဲ့အေရးေတာ့မရွိ ေတာ့ဘူး။က်န္တာေတြက ဘုရား တရား သံဃာ အကူအညီမပါလည္း လူလူခ်င္းေတာ္လွန္တယ္ ဆိုတာက ရတယ္။ ကိုယ္စိတ္ၾကေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာ ရဲ႕ အကူအညီမပါဘဲနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ ဘူး။ သာသနာရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို အျပတ္ရွင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ရမယ္။ စိတ္ကိုေတာ္လွန္ ရမယ္။ အခ်ိန္မေရြးလုပ္လို႕ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေဘးခ်ိတ္ထားရမယ္။ မိဘဆိုတာ ဘုရားမရွိလည္း မိဘဆိုတာ ရွိမွာပဲ မိဘအလို လုိက္ဖို႕က တစ္သံသရာလံုးလိုက္ခဲ့ ၿပီးၿပီး ။ ဘုရားအလိုလိုက္ဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။

                   ဒုတိယအဆင့္မွာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အမွန္တရားကိုသိဖို႕ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ သာရြတ္ေန ျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ဘရိတ္အုပ္ေနရမယ္။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကို ခံယူေနျခင္းအားျဖင့္ မိဘ ဆရာ သမားအေမြကို စြန္႕ၿပီး ဘုရား အေမြကို ဆက္ခံလုိက္ သတၱိရွိပါ။ေၾကာက္တတ္ရင္ အၿမဲေၾကာက္ေန ရမယ္။ ခက္တယ္ဆိုရင္ အၿမဲခက္ေနလိမ့္မယ္။ ခက္တာလည္းမရွိဘူး လြယ္တာလည္းမရွိဘူး။ လုပ္ရင္ ျဖစ္တာပဲ ။ ဦးဇင္းတို႕ဒီလိုတရားေဟာတယ္ဆိုတာ ခက္တယ္ထင္ေနရင္ ခက္တယ္ပဲ ထင္ေန႐ုံရွိမွာပဲ အခုထက္ထိ ခက္တယ္ပဲ ထင္ေနရမွာ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လုိက္ရင္ေဟာတတ္သြားတာပဲ အဲဒီလို ဆန္႕က်င္ပါ မ်ားေတာ့မွ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္ကို ျမတ္ႏုိးလြန္းမွ တန္းဖိုးထားလြန္းမွ စိတ္က တကယ္ကို ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အမွန္တရားကုိ ဂ႐ုစိုက္လြန္းမွ တတိယအဆင့္မွာ ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွမဟုတ္ဘူး လုိ႕ ရိပ္မိလာမယ္။ ေခြးပဲ ေၾကာင္ပဲ သင္သလို ကႀကီး ခေခြး သင္သလို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ တတ္တဲ့ ပညာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ လြယ္လြယ္တတ္တာ လြယ္လြယ္ေမ့သြားမယ္။အခု ဒီအလုပ္ၾကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဆို တဲ့ အနစၥ ဒုကၡ အနတၱ စာအစစ္ကိုက်ေတာ့ ဖတ္တတ္ဖို႕ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ စာအုပ္ထဲက စာလံုးေတြပဲ ဖတ္ဖို႕လြယ္တယ္။ စာအစစ္က်ေတာ့ ဖတ္ဖို႕ ခက္တယ္။တတ္ဖို႕လြယ္သလို ေမ့ ဖို႕လည္းလြယ္တာပဲ။ တရားက်ေတာ့ တတ္ဖို႕ခက္တယ္ဆိုတာက ေမ့စရာကို မရွိေတာ့ဘူး။နားလည္သြားရင္လည္း မေမ့ေတာ့ ဘူး။အခုလိုနားလည္ဖို႕ဆိုတာလည္း လြယ္လြယ္နဲ႕နားလည္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ေမ့သြားမွာပဲ။ လုပ္ေနက် မဟုတ္လို႕ ခက္တာကို မ်ားမ်ားလုပ္လုိက္ရင္လြယ္သြားမွာ တျခားလမ္းေတာ့မရွိဘူး။အလုပ္နဲ႕ ပဲ ရွင္းရမွာ လြယ္သြားရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ခက္တယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့စရာအေၾကာင္းမရွိ ေတာ့ဘူး။တရားက ႏွစ္ပိုင္းရိွပါတယ္ ပရမတ္တရားနဲ႔ ပညတ္တရား ဦးဇင္းေဟာတဲ့ တရားေတြ ဦးဇင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာေတြ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားလံုးပညတ္ေတြ ေမ့ခ်င္ေမ့သြားလိမ့္ဦးမယ္ တကယ့္ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ပရမတ္အစစ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့စရာမရွိပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ရ တာ တရားအားထုတ္လိုက္ေတာ့ နဂိုက ဘာမွ မပိုင္ရာက ကိုယ္သိထားတဲ့ အသိေတြ အကုန္ေမ့မွာ ခ်ည္းပဲ ကိုယ့္အ႐ုိး ကိုယ့္အေၾကာ ကိုယ့္အေသြးအသားေတြ အကုန္ဆံုး႐ႈံးမွာခ်ည္းပဲ ကိုယ္ဥစၥာ ပစၥည္းေတြ အကုန္ထားခဲ့ ရမွာခ်ည္းပဲ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ခြဲ ရမွာ ခ်ည္းပဲ ဘာမွ အားကိုယ္ရွာ မေတြ႕ရာက တရားအားလုိက္ေတာ့မွ ကိုယ္လိုသူလို အလုပ္ကို ဆန္႕က်င္လိုက္ေတာ့မွ အဲဒီ့ ဆန္႕က်င္ႏိုင္ တဲ့သတၱိေတြ ဆန္႕က်င္ရဲတဲ႕သတၱိေတြကို ကိုယ္ပိုင္ရလာတယ္။ အဲဒါေတာ့ တကယ္ပိုင္ပါတယ္။ အားကိုး ရွိေတာ့ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး။ အားကိုးမွမရွိဘဲ ေၾကာက္ေနရတာေပါ့ ။ ဘာမွ ကိုယ္ပိုင္ကိုယ္္ဆို္င္မရွိဘဲ အဲဒါေၾကာင့္ဘာကို သိမ္းပိုက္ရမလဲ ဘယ္ဟာမ်ားၿမဲမလဲဆိုၿပီး အားကိုးရွာေနရတာ။

                             တတိယအဆင့္မွာ ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ ရိပ္မိလာရင္ အဲဒီအသိ ေလးကို ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ သိဖို႕ သိဖို႕ႀကိဳးစား။အဲဒါ ဘုရားရဲ႕ အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ေစာင့္ ပါတယ္။ ဘုရားမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္အမိ်ဳးအႏြယ္ ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ သိတဲ့ အသိေလး။ ျဖစ္တာေတြကို ဘာလိုမွွသေဘာမထားတဲ့ အသိေလး။ ျဖစ္တာေတြကိုဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႕ လက္ခံတဲ့ အသိေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာပါ။ ဒါဘုရားရဲ႕ အေမြပါ ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလုိ႕သာ မျပတ္တရစပ္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ေနရင္ ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွ မဟုတ္မွန္းရိပ္မိလာလိမ့္မယ္။ ရိပ္မိလာရင္ အဲဒီအသိေလးကို ၁၀ မိနစ္ေလာက္ဆက္ကာဆက္ သိဖို႕ ႀကိဳးစား။တန္ဖိုးထားတာခ်င္းကြာပါတယ္။ ေလာက ႀကီးက သားေစာင့္ သမီးေစာင့္ အုိးေစာင့္ အိမ္ေစာင့္ ကားေစာင့္ ကေလးေစာင့္ ဥစၥာေစာင့္ ပိုက္ဆံေစာင့္ ရာထူးအာဏာေစာင့္ ဘုရားေစာင့္ေစခ်င္တာက အဲဒါေတြက ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို ေစာင့္ေစခ်င္တာ။ တရားကုိ ေစာင့္တယ္ဆိုတာ ဒါေတြက ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ လူေတြသတ္မွတ္သမွ် ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားပဲ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားလို႕ တကယ့္ ဘုရားအစစ္ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္သမွ် ျပဳလုပ္သမွ် သိသ မွ် ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အမွန္တရားကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ဘာမွမဟုတ္တာမွ မသိ ေသးရင္ ဘာမွေစာင့္ေရွာက္စရာ မလိုဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိဘဲ နဲ႕ ပိုက္ဆံ ကို ထိန္းသိမ္းထားရမယ့္ တာ၀န္ မရွိ ဘူးေပါ႔။ အိမ္မွ မရွိဘဲနဲ႕ အိမ္ေစာင့္ရမယ္ တာ၀န္မရွိဘူးေပါ႔။ တရားမသိေသးပဲနဲ႕ေတာ့ ဘာမွ တရား ေစာင့္စရာမရွိဘူးေပါ႔။အသက္ေစာင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး ။အဲဒီ့ မဟုတ္တာေတြေစာင့္ေနရမွာ ဘာပဲ ညာပဲ ဆို ၿပီးေစာင့္ေနလို႕ ဘာမွမဟုတ္တာကို ေစာင့္လို႕မရဘူးျဖစ္ေနတာ။ ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ ။ ဆက္ကာဆက္ကာ သိလာရင္လည္း အဲဒီ အသိေလးကိုယ္၌ကအစ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕ လက္ခံႏုိင္ဖို႕ ဆက္ႀကိဳးစား။ အဲဒီလိုမျဖစ္မေနႀကိဳးစားေတာ့မွ ပိုက္ဆံရွာ ပိုက္ဆံရသလို ပညာသင္ေတာ့  ပညာတတ္ သလိုေပါ႔ မိတ္ေဆြရွာေတာ့ မိတ္ေဆြရသလိုေပါ႔ ။ ဘာမွမဟုတ္တာ သိတဲ့ အသိေလးကို တန္ဖိုး ထား  ေတာ့လည္း စိတ္က ဘာကိုမွသိမေနေတာ့ဘဲ ဒီသိေလးက  စိတ္ကေလးက အျဖစ္ကိုသိေနတာ မဟုတ္ ေတာ့ပဲ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့  လူေလာကထဲက လူေတြရဲ႕ အေမြကို ဆက္ခံေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ဒါေတြက ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ဘုရားရဲ႕ အေမြကို ဆက္ခံတာပဲ။ အဲဒီလိုဆက္ခံတာနဲ႕ ဆက္ကာ ဆက္ကာ သိဖို႕ ႀကိဳးစားထားပါ။ အဲဒီလိုသိေနတဲ့ ကိုုယ္၌ကိုယ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အနတၱဆိုတာ ေ၀းေ၀းမွာ ရွာရမွာမဟုတ္ဘူး။ အနတၱလို႕သိတဲ့ စိတ္ကိုယ္၌က အစ အနတၱ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ စိတ္ ကေလးကိုယ္၌ ကအစ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ တရားက ရွာရင္းရွာရင္းနဲ႕ ရွာတဲ့စိတ္က တရားပဲလို႕ သြားၿပီး နားလည္ရမယ္။ တရားေတြ႕ၿပီးဆိုမွ ရတနာတုိက္ ေတြ႕သလို ၀မ္းသာေနရမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ပစၥည္းေပ်ာက္ ရွာေတြ႕သလို ၊ သားေပ်ာက္ သမီးေပ်ာက္ ေတြ႕သလို ၀မ္းသာေနရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ၀မ္းသာေနတဲ့ စိတ္ကို သတ္ရမယ္။ ၀မ္းသာခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုက တရား။ ရွာတဲ့စိတ္က တရား။ မသိတဲ့စိတ္က တရား ။ အရာရာတရားႀကီးပဲ။တရားနဲ႕ တစ္ထပ္ တည္းျဖစ္သြားေရာ။ တရားရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႕ ရွာရင္းနဲ႕ တရားကမရွာေတာ့ေ၀းတယ္ထင္ေနတာ မလုပ္ေတာ့ခက္တယ္ထင္ေနတာ လုပ္လုိက္ေတာ့လည္း အားလံုးက တရားႀကီးပဲ တရားေလာက္ လြယ္္တာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။တရားကေပ်ာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္းရွိေနတာ နားမလည္တာ ကိုယ္အသံုးမက်လို႕ သိတာ ကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕လက္ခံႏုိင္ဖို႕ဆက္ႀကိဳးစားရင္ စတုတၳအဆင့္မွာ ျဖစ္ တာေရာသိတာေရာ ဘာမွမဟုတ္မွန္းရိပ္မိလာပါၿပီး ။ အနတၱဥာဏ္ ၀ိပႆနာဥာဏ္စစ္စစ္ ျဖစ္ပါၿပီး။ ဘာမွ မဟုတ္တာမွ ျဖစ္သမွ် ျပဳလုပ္သမွ် သိသမွ် ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အရာရာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့မွ ဘာမွမႀကံေတာ့ဘူး။ အနတၱဆိုတာ ဘုရားေဟာတဲ့ သေဗၺဓမၼ အနတၱဆိုတာ ေျပာလုိက္လို႕ ၾကားလိုက္ရ တာမဟုတ္ဘဲ တကယ့္ကို ကိုယ္မွာ ျဖစ္သမွ် သိသမွ်ေတြက အနတၱပဲ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ျဖစ္႐ုံေလးပဲ။ အဲ ဒီလိုနားလည္လာတာ ၀ိပႆနာဥာဏ္စစ္စစ္။ စိတ္လည္းအတၱကင္းလာတာ လိုက္ေလ ေ၀းေလ။ ပို္က္ဆံ ဆိုတာ လုိက္ေလေ၀းေလး ခ်မ္းသာဆိုတာ ရွာေလ မေတြ႕ေလ။ ရွာေနတဲ့စိတ္ကိုက မရွာခ်င္ေတာ့ရင္ ခ်မ္းသာၿပီး ၊ အဲဒီေတာ့ ရွာရင္ ေ၀းသြားၿပီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။လိုက္ေလ ေျပးေလျဖစ္ေနေတာ့ လုိေလ မရ ေလျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒီ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကိုက မရေအာင္လုပ္ေနတာပဲ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကိုက ကိုယ္လို လိုခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ဆံုေစၿပီးေတာ့မွ စြန္႕လႊတ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ မေတြ႕ေအာင္လို႕ ေ၀းေနေအာင္လို႕ တာဆီး ထားတာ ကိုယ့္ေလာဘကပဲ ကိုယ္ရဲ႕ လာဘ္လာဘ ကိုပိတ္ပင္ထားတာ။ ကိုယ္ရဲ႕ သံသယစိတ္ကပဲ ကိုယ္လိုသံသယရွိတဲ့လူအခ်င္းခ်င္းပဲ ေတြ႕ေနရတာ ဆရာလည္းသံသယနဲ႕ တပည့္လည္းသံသယနဲ႕ သံ သယႀကီးနဲ႕ ႐ုန္းေနရတာ သံသယႀကီးနဲ႕တရားအားထုတ္ေနရတာ။ တူရာတူရာ ေတြ႕တာ ကိုယ့္သံသယ ကပဲ သံသယနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ သဒၶါတရားစိတ္နဲ႕ ေပါင္းမရေအာင္ ေတြ႕ဆံုလို႕မရေအာင္ ျဖစ္ေစတာပဲ  ကိုယ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းတတ္ခ်င္တဲ့စိတ္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ကိုယ္လို ပညာေရးေလာဘ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ေပါင္းဆံုေစတာ ေတြ႕ဆံုေစတာပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ သိမ္းပိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္က ကိုယ္လို သိမ္း ပိုက္သူ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ေစတာပဲ။ တူရာတူရာပဲ ေတြ႕လို႕ရတယ္။ ဦးဇင္းတို႕တရားအားထုတ္ေတာ့မွ မတူေတာ့ဘူး။ေလာကႀကီးကို ကိုယ္က ဖ်က္စရာမလို ပဲ သူဟာ သူတို႕ ပ်က္သြားတယ္။ ကို္ယ္က ဘုရား ရဲ႕ အေမြကို ဆက္ခံလိုက္ျခင္းပါ။ ဘုရားအလိုကိုလိုက္ လိုက္ျခင္းပါ။ သူတို႕အလိုကို မလိုက္တဲ့ေလာက ႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုမွေပါင္းမရေတာ့ အကုန္လံုးအဆက္ျပတ္သြားတာေပါ႔။ အဲဒီလို အဖ်က္ခံႏိုင္တဲ့ သတၱိရွိ ဖို႕ လိုတာ စြန္႕လႊတ္ရဲတဲ့ သတၱိ ကိုယ္လည္းစြန္႕မွ ခ်မ္းသာတာ ကိုယ့္မိဘေတြ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း စြန္႕မွ ခ်မ္းသာတာ သိမ္းပိုက္ေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်မ္းသာဘူး။ အေၾကာေတြကို ေလ်ာ့ထား မ်က္စိကို အသာေလးမွိတ္ထား ခါးကိုမတ္မတ္ထား ေခါင္းကိုမတ္မတ္ထား ျဖစ္တာေရာသိတာေရာ ဘာမွမဟုတ္မွန္း သိလာရင္ အဲဒီအသိေလးကိုပါ  ၅ မိနစ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ တစ္ဆက္တည္းသိဖို႕ႀကိဳးစား။ ေစာင့္ေရွာက္ရ မွာကိုယ္နဂိုလုပ္ေနတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ေနတာေတြ အကုန္လံုးက စြန္႕လႊတ္ျပစ္ရမွာ ဦးဇင္းတုိ႕ ဘာကိုမွ ေစာင့္ေရွာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ဘာကိုမွ ဂ႐ုစိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူမ်ားလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္္လည္း အားမကိုးဘူး သူမ်ားလည္းအားမကိုးဘူး။ အဲဒီလို ဘာကိုမွ အားမကိုးတဲ့ စိတ္ကေလးကိုပဲ အားကိုးတယ္။ဘုရားကဘယ္သူ႕အားကိုးေနလို႕လဲ သားသမီး အားကိုးေနရင္မိဘပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ။ တုိင္းျပည္အားကိုးေနရင္ ရွင္ဘုရင္ပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။ ဘာကိုမွ အားမကိုးေတာ့မွ ဘုရားျဖစ္တာ ဒါဘုရားရ႕ဲ အေမြပဲ ဘုရားကေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ စြန္႕ လႊတ္္ခ်င္တဲ့စိတ္က ကိုယ္လိုစြန္႕လႊတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ဆံုေစတာပဲ။ ကိုယ္ရဲ႕မလိုခ်င္တဲ့ စိတ္က ကိုယ့္ရဲ႕တက္မက္မႈကင္းတဲ့စိတ္က ကုိယ့္လို တက္မက္မႈကင္းတဲ့ လူေတြကိုပဲ ေတြ႕ဆံုေစတာပဲ။ ရိပ္သာ မွာေယာဂီေတြ ေတြ႕သလို ၊ ဘုရားမွာ ဘုရားဖူးေတြ ေတြ႕သလို ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္း ေတြ႕သလို တူရာတူရာေတြ႕ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့စိတ္က မေကာင္းတာေတြ ေတြ႕ေစတာ ကိုယ့္ရဲ႕ စြန္႕လႊတ္တဲ့စိတ္က ကိုယ္လိုစြန္႕လႊတ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေတြ႕ေစတာပဲ။ ကိုယ္ဘာမွ ရွာေနတယ္မရွိ ဘူး မ်က္လံုးႀကီးနဲ႕ ရွာေနရတယ္မရွိဘူး။ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႕ေျပာေနရတယ္မရွိဘူး။ တူရာတူရာေပါင္းတာပဲ ဘုရား အစစ္နဲ႕ အဲဒီလိုေပါင္းမွ ရမယ္ သိမ္းပိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြ သတ္မွတ္တဲ့ ဘုရားနဲ႔ပဲ ေရႊတိ ဂံု၊ က်ိဳက္ထီး႐ုိး ၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရားေတြနဲ႕ပဲေပါင္းလို႕ရမယ္။ လူသိတဲ့ ဘုရားေတြနဲ႕ပဲ ေပါင္းလို႕ ရမယ္ဘုရားအစစ္နဲ႔ေပါင္းလို႕မရဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ငါ့ဘုရားဆိုၿပီးတည္ထားတာ ကိုယ္ကလည္း ငါကိုး ကြယ္တဲ့ဘုရားပဲဆိုၿပီး ကိုးကြယ္ေနတာ တူရာတူရာေပါင္းတာပဲ မတူရင္ေပါင္းလို႕မရဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပူစရာမရွိျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း အပူမရွိလို႕ မပူတဲ့စိတ္က ကိုယ္လိုအပူသည္ေတြ ၾကားထဲက ဆြဲထုတ္ သြားလုိ႕ရတယ္။ နဂိုတုန္းကေတာ့ ကိုယ္လည္းလိုခ်င္ေနေတာ့ စီးပြားေရး ႏြန္ထဲက မထြက္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္ ရဲ႕လိုခ်င္တဲ့စိတ္က ကိုယ္လို လိုခ်င္တ့ဲလူေတြ ၾကားထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏို္င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားတာပဲ အဲဒီ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကို လည္းသတ္ျပစ္လိုက္ေရာ မလိုခ်င္တဲ့စိတ္က ေလာဘစိတ္ေတြ ၾကားထဲက ဆြဲထုတ္သြား တယ္ တရားကေစာင့္ေရွာက္တာပဲ မတရားက ႏွိပ္စက္တာပဲ တရားေၾကာင့္ ပူစရာမရွိတာ။ မတရား ေၾကာင္ပူေနရတာ။ အဲဒီေတာ့ တူရာတူုရာပဲ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္က လာၿပီးေတာ့မွ ေယာက်္ားက ေနာက္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ယူလို႕ ေနာက္မိန္းမယူလို႕ လာၿပီးေတာ့မွ ၿငီးေနေတာ့ ဒါဦးဇင္းက ဘုရားရွိ ရက္နဲ႕ ဘုရားအားမကိုးပဲ ေယာက်္ားအားကိုးခ်င္လို႕ ဒုကၡေရာက္တာပဲလို႕  တာ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ ပိတ္သြားတယ္။ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားအျပစ္ပဲ ျမင္ေနမွာ ကိုယ့္အျပစ္က်ေတာ့ မျမင္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ တူရာ တူရာ ေတြ႕တာကို နားမလည္ဘူး။ ကိုယ္စိတ္ကိုက မေကာင္းလို႕ မေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႕ေတြ႕တာ ကိုနားမွ မလည္တာ တရားကေစာင့္ေရွာက္တာ ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ေနရင္ အဲဒါတရားလက္လြတ္ျဖစ္ေနလို႕ ကိုယ့္မွာ တရားမရွိလို႕ တျခားဘာအေၾကာင္းတရားမွမရွိဘူး ဦးဇင္းတို႕သာသနာျပဳတာ တကယ့္ျပႆနာေပါင္းစံု ၾကားထဲမွာ စြဲခ်က္ေတြ ေပါင္းစံုၾကားထဲမွာ တရားသာမရွိရင္ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူး။ အင္မတန္ အႏၲရာယ္မ်ား တဲ့ အလုပ္ ဒါေပမယ့္တရားရွိေတာ့ ဘာအႏၲရာယ္မွမရွိဘူး။ တရားမရွိရင္ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ပဲေနလည္း ႀကံဖန္ ၿပီး ျပႆနာတတ္ေနမွာပဲ တရားရွိေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္လိုသူလို စိတ္ေတြကို အျပတ္ ရွင္းရမယ္။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ စိတ္ေတြကို ကိုယ္အျပတ္ရွင္းရမယ္။ အျပတ္ရွင္းတဲ့စိတ္ကိုသာ ေမြးရမယ္။ ဘာကိုမွ လက္မခံတဲ့ စိတ္ကို လက္ခံရမယ္။ ဘာကိုမွ အားမကိုးတဲ့စိတ္ကုိ အားကိုးရမယ္။ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ အရာရာ တရားပါ တရားကလြဲရင္ ရွင္းစရာမရွိပါဘူး။ လူေတြသိတဲ့ ဘုရားစာအုပ္ထဲက တရားမဟုတ္ဘူး။ လူေတြ ျပဳထားတဲ့ ဥပေဒျပဳတရားမဟုတ္ဘူး။ လူေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တရားသူႀကီးလည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြ အားကိုးေနလို႕ ျပႆနာတတ္ေနတာ။ ဒါေတြ က ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို အားကိုးရမယ္ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ ရွိလည္းဘာမွမဟုတ္ဘူး မရွိ လည္း ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေသလည္းဘာမွမဟုတ္ဘူး ရွင္လည္းဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ငတ္လည္းဘာမွ မဟုတ္ဘူး ။ မငတ္လည္း ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ေယာက်္ားျဖစ္လည္း ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မိန္းမ ျဖစ္လည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အရာရာ ဘာမွမဟုတ္တာပဲ အဲဒီလိုသိဖို႕ပဲ အေရးႀကီးရမယ္။ ဘာမွမဟုတ္တာကိုေတာ့ လံုး၀ သံသယမရွိနဲ႕ ဘာပဲညာပဲ ဆိုၿပီးလံုး၀ အယံုအၾကည္မရွိနဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တာကိုေတာ့ လံုး၀သံသယ အျဖစ္ မခံနဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တာကိုေတာ့ အမွန္တရားကို အျပည့္အ၀ လက္ခံႏို္င္ဖို႕ႀကိဳးစား ဘာမွမဟုတ္တာ တဲ့ အျဖစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံႏို္င္ဖို႕ ႀကိဳးစား။ ဒါဘုရားသိတဲ့ တရားအစစ္ဘဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သံသယ ကင္းကင္း လက္ခံႏို္င္ဖို႕ ႀကိဳးစား တျခားဘာအေရးမွ ႀကီးစရာမလုိဘူး။ ဒီအေရးႀကီးလုိက္ရင္ ၿပီးျပည့္စံု သြားၿပီး။

 from mail