ဆူးနဲ႕သစ္ပင္
သူတို႔ဟာ ဆူးေတြၾကားမွာပဲ ေျခကုပ္ရွာခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔ဆာတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ေရး အတြက္
အရသာသိပ္မရွိလွသည့္တုိင္ေအာင္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ့ အဲဒီသစ္ပင္က
အရြက္ေသးေလးေတြကိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ် အားျဖည့္အသက္ရွင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက သားရဲတိရစၦာန္ေတြေပါတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးတခုထဲမွာ
သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိေနသတဲ့။ အဲဒီသစ္ပင္ဟာ
အရိပ္ေကာင္းတဲ့အပင္လည္းမဟုတ္…မႀကိဳက္တတ္သူေတြအတြက္ စားလို႔လည္းအရသာသိပ္မရွိ…
အလွအပကို ျမတ္ႏုိးတြယ္တာတတ္သူေတြအတြက္လည္း
အရုပ္ဆိုးအက်ည့္တန္…ေတာ္၀င္ပန္းေတြလည္းမပြင့္ႏိုင္တဲ့ ရုိးတံ
ၿပိဳင္းၿပိဳင္း..အရြက္ပါးေသးေသးေလးေတြသာပိုင္ဆုိင္ၿပီး
ဆူးေတြတင္းၾကမ္းထပ္ေအာင္ရွိေနတဲ့ ကႏၱာရဆန္တဲ့ သစ္တပင္ျဖစ္ေနပါသတဲ့။
သူ႔ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႔မတူ ထူးျခားတဲ့ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္က ရာသီမေရြး…ေရမေရြးမွာ
သူ႔ရွိသမွ်ရုိးတံက်ဲက်ဲ ေလးၾကားက သစ္ရြက္ေပါက္စေလးေတြကို
အၿမဲစိမ္းစိုလန္းဆတ္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေပးထား ႏိုင္တာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္
ထန္တဲ့မုန္တိုင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မယိုင္မလဲ ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရပ္တည္ေပးႏုိ္င္စြမ္းတာပါ
ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပ့ဲျပားပင္လို ေလယူရာတိမ္း ယိမ္းေနတာလည္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ့…။
သူ႔ရဲ႕ရပ္တည္ႏိုင္မႈ စြမ္းပကားဟာ ခုိင္လည္းခိုင္မာ..သန္လည္းသန္စြမ္း ၾကံ့
လည္းၾကံ့ခုိင္တဲ့ သူ႔အျမစ္ပ်ဥ္းေတြက ဟုိး ကမၻာ႔အတြင္းပိုင္းက
ေျမဆီေျမႏွစ္ေတြကိုစုပ္ယူ… ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါး ေတြကို တြယ္ကပ္ထား
ႏုိင္စြမ္းပါပဲတဲ့။
အဲဒီအရိပ္မေကာင္းလွတဲ့သစ္ပင္မွာ ငွက္ေတေလေတြ လာလာနားတတ္ၾကသတဲ့။
အရိပ္မေကာင္းမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ဘာလို႔နားသလဲဆိုရင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့အပင္မွန္သမွ်
နားစရာကိုင္းလြတ္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေရႊ႕ေျပာင္း ငွက္
ငယ္ေတြ…ငွက္ႀကီးေတြ…အသားစားက်ဴးတဲ့..ဇာတ္တူသားစားတဲ့ငွက္ေတြက
အခုိင္အမာေနရာယူထားၿပီးျဖစ္ေနလို႔ပါပဲတဲ့….။
ဘယ္လုိပဲ သူတို႔က အဲဒီအရိပ္ေကာင္းကို မွီခုိခ်င္ေပမယ့္လို႔
ေနရာကမရွိ…ေနရာရွာဖို႔ပ်ံ၀ဲေနစဥ္မွာ ကုန္ခန္းဆုတ္ယုတ္ လာတဲ့အားအင္ေတြေၾကာင့္
သားစားငွက္ေတြရဲ႕ အလြယ္တကူဖမ္းယူစားေသာက္ခံရမဲ့ရန္ကို ေၾကာက္ရတာက တေၾကာင္း…
အားအင္ခ်ိနည့္ေနမႈအတြက္ အနားယူဖုိ႔နဲ႔
အာဟာရျဖည့္တင္းဖို႔လိုအပ္ေနတာတေၾကာင္းေၾကာင့္… အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္
ေနလို႔ျဖစ္တဲ့အဲဒီ ဆူးနဲ႔သစ္ပင္ေလးေပၚမွာ လာေရာက္နားခိုခဲ့ၾကသတဲ့….
သူတို႔ဟာ ဆူးေတြၾကားမွာပဲ ေျခကုပ္ရွာခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔ဆာတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ေရး အတြက္
အရသာသိပ္မရွိလွသည့္တုိင္ေအာင္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ့ အဲဒီသစ္ပင္က
အရြက္ေသးေလးေတြကိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ် အားျဖည့္အသက္ရွင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီလိုစားေနရင္း တခ်ဳိ႕က သူတို႔ေျခေထာက္ကို ထိမိတဲ့ဆူးခ်က္ေတြေၾကာင့္
သစ္ပင္ကိုက်ိန္ဆဲၾကေလရဲ႕…
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အလြန္သတိထားၿပီး ဖြဖြေလး ေျခကုပ္ရွာေတာ့ သူတို႔ကို ဆူးညိသက္သာသလို
သစ္ပင္ႀကီးခမ်ာလည္း ခနခန ေျခကုပ္ခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေလ်ာ့နည္းေစလို႔
တျပန္တလွည့္ေက်းဇူးေတြတင္ေနပါသတဲ့။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိုးရြာတဲ့အခါ ခိုလႈံစရာ အရြက္ဖားဖားေတြ ရွိမေနရေကာင္းလား…ရယ္လို႔
ညည္းညဴေရရြတ္ေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလကြယ္ရာအရပ္ကိုရွာေဖြၿပီး ၿငိမ္ကုပ္လို႔
ရာသီဒဏ္ကို သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔အတူ သည္းခံေနခဲ့ၾကတယ္။
ရာသီေကာင္းလို႔ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးမွာ တိမ္ကင္းစင္သြားတဲ့အခါ ငွက္ကေလးေတြဟာ
ေရၾကည္ရာ..ျမက္ႏုရာရွာေဖြရင္း အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကို အသီးသီးထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကတယ္။
အေဟာင္းေတြထြက္သြားေပမယ့္လည္း အသစ္ေတြက ေရာက္ေရာက္လာၿမဲမို႔…
သစ္ပင္ႀကီးခမ်ာမွာေတာ့ ေျခသည္းကုပ္ရာဗရပြကို ခံယူေနရဆဲ…သစ္ရြက္ေတြကိုလည္း
ဆိတ္ဖြအစားခံေနရဆဲ…သစ္ပင္ေအာက္မွာလည္း မစင္ပံုကိုျမင္ေနရဆဲ…မစင္နံ႕ကို
ရွဴရႈိက္ေနရဆဲ…..
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျပာသြားခဲ့တယ္။ ငါတို႔စြန္႔ပစ္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ မစင္ေတြက
အဆီအႏွစ္ေတြကို စုပ္ယူႏိုင္လုိ႔သာ ဒီသစ္ပင္ၾကီး
ဒီေလာက္ခံႏိုင္ရည္အားေတြေကာင္းေနတာေပါ့…တဲ့။
သစ္ပင္ႀကီးကုိ သူ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြက တေန႔ေတာ့ေမးလာပါတယ္။
မင္း…ေတာ္ေတာ္ခံႏုိင္ရည္အားေကာင္းတဲ့ေကာင္စားပဲ။ ဘယ္လိုစြမ္းအားေတြနဲ႔မ်ား မင္း
ဒီလုိမ်ဳိး ခံႏုိင္ရည္ရွိေနရတာလဲ…တဲ့။
ဒီေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးက ေျဖပါတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေမာင္းထုတ္လိုက္လို႔ သူတို႔မွာ ေနစရာအသစ္ တခုမေတြ႔ခဲ့ၾကရင္
သူတို႔အားလံုး ေသကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ကမၻာႀကီးလွပဖို႔ ငွက္ေပါင္းစံုလိုအပ္ပါတယ္။
ငါ့ကို ခုန္ကန္ၿပီးမွ ကန္ထြက္သြားသြား…ျငင္ျငင္သာသာပဲ
ပ်ံတက္သြားသြား…သူတို႔အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ငါဟာ တခုခုလုပ္ေပးလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ ငါ
ေက်နပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ငါမေသမခ်င္းေပါ့….တဲ့။
မုိးႀကိဳး ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္
